Cenâb-ı Hak; Hazret-i İbrâhim, Hazret-i İsmâil ve Hâcer vâlidemizi, öyle büyük imtihanlardan geçirmiştir ki, nihâyetinde onlar birer teslîmiyet âbidesi olarak târihe geçmişlerdir. Cenâb-ı Hak bir mükâfât olarak onların teslîmiyetteki ihlâslarını, umre ve hac ibâdetleriyle ebedîleştirmiştir.
Allâh -celle celâlühû- Hazret-i İbrâhim’i dost edinince melekler: “–Ey Rabbimiz! İbrâhim Sana nasıl dost olabilir? Nefsi, malı ve evlâdı var. Kalbi bunlara meyyâldir…” dediler.
Müteâkıben şu ibretli manzaralara ve Hazret-i İbrâhim’in ağır imtihanlarına şâhid oldular: Hazret-i İbrâhim -aleyhisselâm-, mancınıkla ateşe atılacağı zaman, melekler heyecanlandı. Bir kısmı, Hazret-i İbrâhim’e yardım etmek için Allâh Teâlâ’dan izin istedi.
Melekler, Hazret-i İbrâhim’e bir isteği olup olmadığını sordular. O ise: “–Dostla dostun arasına girmeyin!” buyurdu.
Daha sonra Cebrâîl -aleyhisselâm- geldi: “–Bana ihtiyâcın var mı?” diye sordu.
İbrâhim -aleyhisselâm-: “–Sana ihtiyâcım yok. O bana yetişir; O ne güzel Vekîl’dir!” buyurdu.
HZ. İBRAHİM’İN ATEŞE ATILDIĞINDA DÜŞTÜĞÜ YER
Nitekim Halîlullâh’ın bu yüce teslîmiyeti ve yalnız Hakk’a tevekkülü üzerine, O daha ateşin içine düşmeden Allâh Teâlâ ateşe emretti: “…Ey ateş! İbrâhim’e serin ve selâmet ol!” (el-Enbiyâ, 69) Bu emirle birlikte İbrâhim’in -aleyhisselâm- düştüğü yer bir anda gülistâna döndü. Orada tatlı bir pınar kaynayıp akmaya başladı.
Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Faziletler Medeniyeti 1, Erkam Yayınları
HZ. İBRAHİM’İN ATEŞE ATILIRKEN ETTİĞİ DUA
Hazret-i İbrâhîm’in “–Benim Rabbim dirilten, hayat veren ve öldürendir!” sözüne öfkelenen Nemrûd, O’na nasıl bir cezâ verileceği husûsunda avanesini toplayıp onlarla istişâre etti. Henûn adında bedbaht birisi: “–O’nu büyük bir ateşte yakalım!” dedi. Bu teklif kabûl edildi. Ateş için hazırlıklar başlatıldı. Bir ay odun taşındı. Câhil ve ahmak halk: “–Bu insan, bizim putlarımıza karşı çıkıyor!”
AA
