Kölemin Kölesi

Bir zamanlar bir padişah, Ramazan ayında, ikindi vakti sonrası akşama kadar davulcuların şenlik yapıp çalgı çalmasını emrederdi. Amacı, günün hızlı geçmesini sağlamak ve açlığın etkisini hissetmemekti. Çünkü oruç genellikle ikindi sonrası kişiyi daha çok etkilerdi. Yine bir Ramazan ayında, padişah oruçtan fazla etkilenmemek için aynı emirleri verdi. O sırada oradan bir bilge Şeyh geçiyordu. Çalgıların çalındığını, davulların vurulup bir kargaşa yaratıldığını gördü. Kendi kendine "Bu yanlışı ortadan kaldırmalıyım ve padişahı bu gafletten uyandırmalıyım," dedi. Çünkü bu vakit iftar vaktiydi ve rahmetin, mağfiretin arttığı bir andı. Müslümanlar böyle davranışlara ihtiyaç duymaz, diye düşündü.

Bilge, padişahın sarayına gitti, eğlenceleri durdurmak istedi. Padişah ise onu saraydan izliyordu. Hemen yaşlı adamın yakalanmasını emretti, huzuruna çağırttı ve şöyle sordu:

- Neden bu uygunsuz hareketi yaptın?

Yaşlı adam:

- Bu davranış kötüdür. Biz kötülükleri ortadan kaldırmakla görevlendirildik, dedi.

Padişah:

- Benden korkmadın mı?

Yaşlı adam:

- Bana gelecek olan her şey sabredebilirim. Nitekim Allah Teala Kur'an'da "sana gelen şeye sabret" buyurdu. Ben senden asla korkmam çünkü sen kölemin kölesisin.

Padişahın yanındakiler:

- Bu adam delirmiş.

Yaşlı adam:

- Hayır, deli değilim. Gerçekte o, kölemin kölesidir. Sen kölemin kölesisin. Çünkü insanlar iki kısımdır:

Birincisi; nefsini kontrol edebilen ve iradesi güçlü olandır.
İkincisi ise; nefsinin kontrolünde olan ve iradesi zayıf olandır.

Ey padişah! Hangisisin?

Padişah:

- İkincisiyim, dedi.

Yaşlı adam:

- Nefis benim kulumdur, sen ise nefsin kölesisin. Yani sen, kölemin kölesi oldun, dedi.

Bu sözler üzerine padişah derin bir pişmanlık duydu, hemen tövbe etti ve bilgeye çeşitli ikramlarda bulundu.